Gisterenavond tijdens televisie kijken: dit beeld sprong uit het kader op mij toe en ik viel helemaal uit het verhaal. Zie nu toch hoe verschillend de ogen zijn. Links donker, groot en zwart; rechts licht,kleiner en blauw.
De korte duur van maar enkele frames was niet in verhouding met de nagelaten indruk. Waar het beeld maar 1/25 seconde op mijn netvlies had moeten verblijven heeft het zich tot herinnering in het hoofd gewerkt.Dit is op zijn minst verwonderlijk als men bedenkt dat tijdens een aflevering van 45 minuten 67500 voor het oog gaan.
Vanmorgen, toegegeven, is het effect wat minder aangrijpend.
Misschien heeft de projectie op een scherm van 4x3 meter en een goede nachtrust er iets mee te maken.
Het strijklicht en de lichtinvulling van de linker gelaatshelft maken het oogwit donkerder en de schaduwen maken de oogkas groter. Rechts spring het oogwit (figuurlijk) eruit. Waarneembaar links witter dan rechts. De glanslichjes in beide ogen staan in totaal verschillende posities.
De kin is zwaar en het beeld bollend. Een korte focus lens van onderuit gefilmd. De pose doet vaag aan Judith van Klimt denken. Ook een slodderige blik vanuit de hoogte.
Het mens komt honderden keren voor in de televisiereeks en, gelukkig maar, beperkt dit effect zich ogenschijnlijk tot een luttel ogenblik; de duur van een oogopslag. Voor de rest kijkt het mens normaal voor zich uit en verstoort niet buitenmatig het visuele kader en de noodzakelijke opheffing van ongeloof om het verhaal te laten belopen. Ze zet wel de boel flink op stelten maar dit valt hier dan weer uit het kader.
Voor het slapen gaan:
de gebroken ogen van Nina; een oOpenbaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten